Mijn naam is Conny Bertrand en in 2008 veranderde mijn leven in 1 seconde, vanuit een actief leven met werken, sporten, druk, leuk sociaal leven en leuke dingen doen werd ik tot stilstand gebracht. Ik ging met mijn zoon, destijds 12 jaar, nog een weekje op vakantie in Limburg om familie en vrienden te bezoeken en zo de zomervakantie af te sluiten. Helaas liep dat allemaal helemaal anders, zondag aangekomen en maandag lag ik daar in het ziekenhuis. Ik was maandagmorgen uit de douchecabine gestapt en gevallen met als gevolg een gebroken rug, een wervelfractuur. Ik wist onmiddellijk dat het foute boel was en voor ik het wist lag ik in de ambulance op weg naar het ziekenhuis. Nou daar lig je dan, niet wetende wat er allemaal op je af komt. Na een aantal dagen plat liggen, kreeg ik een gipscorset om uiteindelijk weer richting Friesland, naar huis te gaan……
In Friesland werd de behandeling overgenomen en dat was een turbulente reis die jaren duurde. Er brak een tijd aan van meerdere rugoperaties, ziekenhuis in en uit, revalidatietrajecten. Veel onderzoeken en steeds meer klachten. Het leek of mijn lichaam het helemaal begon op te geven. Ik had veel pijn, niet alleen in mijn rug maar ook mijn spieren, gewrichten en in mijn hele lichaam (diagnose fibromyalgie). Tevens had ik veel buikklachten en was ik altijd misselijk (diagnose ziekte van Crohn en maaglediging stoornis). Verder had ik ook constant bloedarmoede en men wist er niet achter te komen wat daar de oorzaak van was dus ik lag regelmatig aan een bloedtransfusie. Inmiddels krijg ik regelmatig een ijzerinfuus in het ziekenhuis en blijft dit stabiel, echter de oorzaak is nog steeds onbekend. De onzekerheid van niet weten wat er nu precies allemaal aan de hand was in mijn lichaam, was een heftige tijd met veel pijn elke dag. Heel veel gebeurd, teveel om te beschrijven… een bijna-doodervaring gehad na mijn 2de rugoperatie die veel impact heeft gehad op mij of later met 41 kg een hb van 3 met spoed opgenomen worden en niet weten hoe het komt.
Een proces van vallen en opstaan elke keer opnieuw. Na elke tegenslag of elke keer dat er lichamelijk weer meer aan de hand was de moed niet verliezen om door te gaan. Er waren dagen bij dat ik dacht: ik kan niet meer, ik ben op, het lukt me niet meer, als er weer een uitslag was die geen duidelijkheid gaf of een arts die het niet meer wist terwijl ik zieker en zieker werd. Het was alsof ik elke keer weer onderuit ging en weer moest opstaan. De pijn die gekmakend was soms tot waanzin dreef, de pijn die dag en nacht was, ik kon er niet uit weg, huilbuien als ik alleen was en smekend dat de pijn mocht stoppen omdat ik er gek van werd. Dat betekende ook dat ik mijn eigen negatieve gedachten onder ogen moest komen, mijn frustratie, mijn boosheid en alles wat aan emoties voorbij kwam in al die jaren. En toch elke keer opnieuw ben ik opgestaan om door te gaan, want dat is wie ik ben, altijd opnieuw kiezen om ja te zeggen tegen wat alles zich aandiende soms met de moed der wanhoop en soms vol in mijn kracht ja zeggen en ervoor gaan. Elke keer weer in vertrouwen terugkeren want daar zat en zit ook mijn kracht, vertrouwen dat het zou veranderen, alleen wanneer dat was onbekend voor me. Rustig doorademen, alles omarmen en laten smelten in mijn hart werd in de loop der jaren mijn motto en is het nog steeds. Mijn zoon noemt me een knokkertje, een dappere dodo en ja ik durf te zeggen dat ik dat ben. Wat heb ik een veerkracht laten zien de afgelopen 13 jaar en wat ben ik daar trots op.
Waarom ik dit deel? Deze momenten van wanhoop, huilen, boosheid, frustratie etc in een leven van ziekte en pijn worden niet snel gedeeld, het voelt zo kwetsbaar en soms zo negatief en dat wil je niet zijn maar het is er wel. Ik weet zeker dat veel mensen zich zullen herkennen in al de emoties die ik hierboven heb beschreven en ik kan alleen maar zeggen: het hoort erbij, het is onderdeel van je proces waar je inzit. Deel het met mensen waar je je goed bij voelt die veilig zijn voor je, heb ik ook regelmatig gedaan en ik zeg er ook eerlijk bij dat ik niet alles kon delen gewoon omdat ik dat alleen kon toestaan en in de ogen kon kijken als ik alleen met mezelf was. Zeg er ja tegen, dan kan het leven ook ja zeggen tegen jou en zorgen dat je er doorheen komt.
Ben je benieuwd naar het 2de deel van het verhaal van Conny? Lees het hier.
