Accepteren en loslaten. Termen die nogal op de zenuwen kunnen werken als het om pijn gaat. Hoezo accepteren? Niemand wil toch met pijn leven? Wat nou loslaten - ik voel toch pijn?
Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook een beetje allergisch ben geworden voor deze termen. Vooral als ze even makkelijk genoemd worden door iemand die echt niet weet wat ik meemaak. ‘U zult het maar moeten accepteren’.
Wanneer loslaten wel zinvol is
Toch hebben accepteren en loslaten ook wel zin. In een vorige blog schreef ik vooral over accepteren. Wanneer wel, en niet? Vandaag wil ik iets uitgebreider stilstaan bij ‘loslaten’.
Er zijn twee momenten waar loslaten wel echt kan helpen.
- We hebben al snel de gewoonte om ‘vast te houden’ aan vroeger.
Door vast te houden aan vroeger wordt het vaak moeilijker om nu weer iets op te bouwen. Stel dat je vroeger met gemak een heel stuk ging te hardlopen, en dat het nu al moeilijk is om wandelen geleidelijk op te bouwen. Het is dan logisch om te balen. Maar als dat balen er voor zorgt dat je er nu niet meer op uit gaat, is het toch echt beter om vroeger los te laten. Loslaten wat geweest is, en trots zijn op wat je nu bereikt brengt je dan verder.
- Een andere gewoonte die weinig helpt is teveel stilstaan bij wat je allemaal al gedaan hebt en niet heeft geholpen. Misschien heb je je al van alles geprobeerd om van pijn af te komen - met geen of weinig succes soms. Het is dan lastig de moed te verzamelen om er toch weer voor te gaan. Of misschien heb je het idee dat je iets moet blijven doen ‘omdat je er al zoveel voor gedaan hebt’ - terwijl het je niet helpt. Ook hier is loslaten zinvoller dan vasthouden. Zodat je vooruit kunt.
Zoals je hierboven ziet, betekent loslaten niet ‘doen alsof er niks is’. Daar is niemand mee geholpen. Loslaten betekent vooral de negatieve momenten achter je laten, om vandaag te kijken wat er beter kan in jouw leven. Door je leven iedere dag een beetje beter te maken, kun je aan je pijn werken.
Allergisch voor accepteren en loslaten
