Wanneer je langere tijd pijn hebt, krijg je vaak te horen dat je dit moet accepteren. Het lijkt of iemand daarmee bedoelt dat je niets meer aan jouw pijn kunt doen. Alsof er niets meer te veranderen is, en jij altijd deze pijn zult houden.
Persoonlijk vind ik die vorm van accepteren onzin. Het is zonde om niets meer te doen aan je klachten. Er is ook zo veel bewijs dat pijnklachten wel kunnen verbeteren, dat het ook niet klopt om te denken dat er geen vooruitgang mogelijk is. Sterker nog, denken dat het nooit beter zal worden kan juist voor een negatieve spiraal zorgen die je pijnklachten verergert!
Wat dan wel?
Wat dan wel? Een bekend gezegde van Fransiscus van Assisi gaat als volgt:
Geef me de kalmte om te accepteren wat ik niet kan veranderen,
de moed om te veranderen wat ik kan veranderen,
en de wijsheid om het verschil te kennen.
Acceptatie is zeker belangrijk als het gaat om pijn. Maar er is een verschil tussen wat je accepteert, en waar je verbetering nastreeft.
- Accepteer dat je situatie nu zo is. Je kunt niet veranderen dat je nu pijn hebt, dat is nou eenmaal zo.
- Laat los wat geweest is. Misschien heb je wel ontzettend veel behandelingen geprobeerd voor je pijn, met wisselend resultaat. Als dat je belemmert in je vooruitgang nu, is het goed dit los te laten.
- Vergelijk jezelf niet met vroeger, of met anderen. Kijk per moment hoe je vooruitgang kunt boeken. Waardeer je inzet per dag en kijk over langere periodes naar je vooruitgang.
- Staar je niet blind op je pijn. Pijn kan minder worden door nieuw gedrag toe te passen, maar probeer daar niet de nadruk op te leggen. Voor je het weet ben je steeds bezig je pijn te evalueren en word je daar weer ongelukkig van. Hoe meer aandacht je direct aan pijn besteed, hoe meer je hersenen zich er mee bezig houden.
Verwacht dus vooruitgang, en streef dit ook na, zonder je blind te staren op pijn als direct resultaat. Want verandering is mogelijk.
