De 64-jarige J. leeft al sinds haar tienerjaren met pijn. Na tientallen jaren van verschillende pijnmedicatie en frequente ziekenhuisbezoeken, raakte J. het dieptepunt toen haar schoonmoeder voor euthanasie koos en ze besefte dat ze jaloers op haar was.
Gelukkig maakte ze niet veel later kennis met Reducept, wat eindelijk tot een afname van haar pijn leidde. Tot J.'s grootste verbazing kon ze eindelijk haar rolstoel op zolder zetten, in de hoop dat ze die nooit meer nodig zal hebben. Lees hieronder het verhaal van J.
Mijn naam is J. en ik ben bijna 65 jaar oud. Ik lijd aan fibromyalgie al vanaf mijn 17e, maar toen heette het nog geen fibromyalgie. Ik heb zes weken in het ziekenhuis gelegen met bijna overal pijn. De specialist wist dat het een soort reuma was, maar had geen idee hoe hij het moest behandelen, behalve mij steroïden te geven, wat weinig hielp tegen de pijn. Ik was toen de tijd aan het studeren voor mijn middelbare school examens en het was een zeer zorgelijke en moeilijke tijd. Mijn ouders werden verteld dat het Lupus kon zijn.
Ik slaagde erin een succesvolle carrière als bankdirecteur te hebben, maar de pijn was altijd aanwezig, vooral in de winter. Toen ik 29 was emigreerde ik van het Verenigd Koninkrijk naar Nederland en bracht prompt vier maanden in een allergie ziekenhuis door nadat ik op zo'n beetje alles reageerde. Een jaar later lag ik vier maanden lang in het ziekenhuis met zwangerschapscomplicaties. Gelukkig werd mijn tweeling gezond geboren, hoewel klein, en ging het leven verder. Omdat mijn man in het buitenland werkte, was ik verantwoordelijk voor het huishouden en de kinderverzorging, de pijn verdween gelukkig naar de achtergrond.
Vijftien jaar later was ik directeur van mijn eigen bedrijf dat multinationale ondernemingen adviseerde over personeelszaken. Het was een uitdagende tijd maar zeer de moeite waard. Helaas kreeg ik een burn-out en kwam de fibromyalgie weer terug. Dit was grotendeels te wijten aan het feit dat ik 24/7 beschikbaar was voor klanten. Drie jaar lang was ik nauwelijks in staat om het huishouden te runnen en werd ik 100% arbeidsongeschikt verklaard. Rond deze tijd werd mijn gluten intolerantie bevestigd. Ik was al lactose-intolerant sinds mijn vroege tienerjaren. Rond deze tijd werd ook bij mijn twee zussen coeliakie vastgesteld en werd vastgesteld dat zij fibromyalgie hadden. Eén zus had ook ernstige psoriasis (haar dochter heeft het ook, als artritische psoriasis, zij is pas 29). Voor ons is het duidelijk dat genen een rol spelen, niet alleen levensgebeurtenissen. De burn out was echter duidelijk een enorme trigger voor de opflakkering van fibromyalgie die sindsdien is blijven voortduren.
Jarenlang heb ik zo'n slopende pijn gehad dat ik soms het gevoel had dat ik niet meer verder kon. Als mijn geweldige familie er niet was geweest, was ik er al jaren geleden uitgestapt. Ik heb bijna tien jaar lang Fentanyl pleisters gebruikt, maar voelde dat ze niet meer hielpen. Intussen liet mijn rug me ook in de steek, met hernia's die druk op de zenuwen veroorzaakten, met als gevolg een kwellende pijn in mijn benen. Vorig jaar kwam het keerpunt toen mijn schoonmoeder voor euthanasie koos en ik besefte dat ik jaloers op haar was. Het kwam als een vreselijke schok voor me en ik realiseerde me dat ik iets moest doen.
Covid was bijna een jaar bij ons geweest. Bang om ergens heen te gaan, omdat ik medisch kwetsbaar ben vanwege astma, was ik nauwelijks het huis uit geweest. Ik besloot dat ik weer moest beginnen met de zenuw blokkerende injecties in mijn rug, die tot nu toe niet succesvol waren geweest. Gelukkig hielp de eerste injectie na de Covid lockdown echt en daardoor aangemoedigd ging ik op zoek naar manieren om de fibromyalgie-pijn in de rest van mijn lichaam te helpen.
Soms vervloek ik Facebook omdat ze me bespioneren en me berichten sturen over alles wat vaag verband houdt met alles wat ik ooit heb gegoogled, maar een keer kreeg ik een bericht van Reducept en ik klikte er meteen op om meer te lezen. Het probleem met chronische pijn is dat mensen alles proberen in hun wanhopige zoektocht naar verlichting. Er waren tijden dat ik een nier zou hebben ingeruild voor een goede nachtrust! Zelfs nu moet ik dankbaar zijn voor vier of vijf uur slaap. Ik heb duizenden euro's betaald voor verschillende therapieën, supplementen en alles daartussenin in een vergeefse maar wanhopige zoektocht naar verlichting.
Na gelezen te hebben over Reducept ging ik op zoek naar een VR-headset en slaagde erin een bijna nieuwe tweedehands te vinden. Binnen een paar dagen was ik er klaar voor en gebruikte ik Reducept een paar keer per dag. Ik weet niet meer precies wanneer ik merkte dat de pijn afnam. Het was een geleidelijke ervaring. Zeker binnen een maand was ik er zeker van dat de pijn die ik verwachtte tijdens een koude, natte weerperiode, uitbleef en ik was vastbesloten om meer aandacht te besteden aan het pijnniveau, iets waar ik me voorheen zo min mogelijk bewust van was geweest.
Ik was eindelijk in staat mijn activiteitenniveau te verhogen en ook dat hielp de pijn te verminderen. Ik bleef Reducept gebruiken op een "top up" basis, gewoon om de paar dagen. Ik gebruik het nog steeds af en toe als ik pijn heb, maar ik heb geen last meer van de allesomvattende pijn die ik vroeger had. Ik blijf mijn abonnement op Reducept houden, omdat ik het gevoel wil hebben dat het beschikbaar is wanneer ik het nodig heb. Ik heb nu een rolstoel op zolder staan en krukken in de kast. Net als Reducept zijn ze er "voor het geval dat", maar ik hoop ze nooit meer nodig te hebben.
Wil je meer succesverhalen lezen? Bekijk dan hier deel 1 van de indrukwekkende blog-serie van Rozemarijn.
Succes verhaal: De lange zoektocht naar een pijnvrij leven
